Blog

De Heks van de Toren

Een sprookje…

SAMSUNG CSC

Klik op de prenten om de pagina’s om te slaan

Prent 1

Het was een warme dag.
De grond was droog.
Ik zorgde net als anders voor mijn tuin.
Ik gieterde en sproeide.
De bloemen dronken gulzig.
Ze knikten naar me.
“Dank je dank je”
mompelden de grote Koningsbladeren.
“Lekker” fluisterden de stekjes.
“Daar was ik net aan toe” zuchtte de Lelie.
In de vijver lachten de waterplanten.
Zij hadden mij niet nodig om fris en groen te blijven.

Toen mijn tuin tevreden was
klom ik in de Lilaboom.
Ik viel in slaap.

Prent 2

Ik werd wakker van een windvlaag,
een plof en een bons.
Ik deed mijn ogen open en zag nog net
hoe een donkere schaduw wegstoof.
Bloemen en planten waren vertrapt.
En het ergste ! Mijn gieter…
Mijn gieter was weg.
De gieter die, zomaar vanzelf
En altijd en altijd, tot de rand toe
Gevuld is met water. Weg
Wat moest er nu van mijn tuin worden!
De bloemen kunnen geen dag zonder water
Wat moest ik doen.

Zou de heks van de Toren willen helpen?
Zij is heel wijs.
Zij zou vast iets kunnen bedenken
Om de gieter terug te vinden.

Ik deed mijn armen wijd en vloog
naar de eenzame plek waar zij woont.

Prent 3

Het was wel een beetje griezelig
om de toren binnen te gaan.
Rokerig en donker was het er.
Er lagen rommelige stapels boeken.
In flessen en potten,
borrelden vreemde drankjes.

“Mevrouw van de Toren” zei ik voorzichtig.
….”Mevrouw van de Toren!”…
“Mijn gieter is weg… U weet wel, die rode”
Het leek of ze me helemaal niet hoorde.
Sliep ze soms?
Ze stond daar maar zo stokstijf stil te staan.

Midden in een kring van as stond ze.
Roerloos. “Mevrouw!”
Ze opende een oog. Toen ook het andere.
Ze keek me strak aan toen ze begon te praten.
Haar krassende stem klonk schel .
“Aha, Ka ! Ka! Zo kind!
Dus jij wil mijn gieter ?”
“Nou kind dat kan niet hoor “
“ Nee geen sprake van .
Ik heb mijn gieter nodig
om as te maken van vuur.”

Het duurde even voordat de heks van de Toren mij begreep.
Eindelijk stapte ze uit haar kring van as.
Ze trok een grote jas aan en wenkte me met een benige vinger.
Ze wees naar een stapel boeken bij een tafel.
Als ik daarop stond kon ik zien wat ze ging doen.
Ze pakte een glazen bol en ging zitten.

Prent 4

Het werd stil. Heel stil.
De mouwen van de heks
ritselden tegen het glas van de bol.
Ik keek wat ik kon.
Maar er was niets te zien in die bol….
Jawel! Ja, toch wel. De bol werd blauw.
Er waaierden wolken en toen zag ik de zee.
En daar… Ja! rotsen, een eiland.
Ik zag stenen torens verschijnen.
Zou mijn gieter daar zijn?

De heks van de Toren tikte met een scherpe nagel tegen het glas.
Krakend stond ze op. Alles aan haar kraakte.
Ik moest een beetje lachen over dat gekraak.
Maar de heks van de Toren keek niet om te lachen.
Ik wachtte stil af. Ik luisterde .
De Ka Ka Larie had mijn gieter meegenomen!
De Ka Ka Larie is een trol.
De heks van de Toren kende haar en haar vervelende streken.

Met een paar grote passen stapte de heks van de Toren naar de deur .
Ze riep :” Vlieg ” en daar ging ze.

Prent 5

Ik vloog en fladderde, soms boven, soms achter de heks.
Soms een eindje vooruit en dan weer naast haar.
De heks van de Toren snorde in een rechte lijn op haar doel af.
We vlogen ver. Helemaal over de zee.

Zou het echt waar zijn…
Zouden we mijn rode gieter vinden?
Had die bol het wel goed gezien?

Toen opeens zag ik , diep onder ons,
Torens en muren die oprezen uit de golven.
Het was precies zoals de glazen bol had laten zien.
We daalden en streken neer in een vervallen kasteel.

Wat een nare plek. Zo kaal en hard! Steen en koud.

Prent 6 en 7

Maar… “wat zielig! een zeemeermin.” riep ik uit.
“Die is vast gevangen door die…. hoe heet het ook weer!”
Die arme zeemeermin had mijn gieter natuurlijk nodig
om niet te verleppen zoals de bloemen.

De heks van de Toren klepperde
ongeduldig met haar snavel.
Zij hield niet van zeemeerminnen.
Ze kraste iets over “luie schepsels” en
“Dat ligt daar maar in de zon te niksen ” .
Ze pakte mijn gieter en wilde vertrekken.
Ik trok aan haar mouw en stampte met mijn voet.
“We kunnen de gieter niet meenemen!
Die arme zeemeermin zou hier verdorren “.
De heks van de Toren zuchtte .
Toen ging ze zitten en we luisterden
naar het verhaal van de zeemeermin.

De zeemeermin vertelde hoe ze was opgedoken bij het kasteel. Ze ging daar graag naartoe als ze zich alleen voelde in de grote zee. Dan zocht ze een plekje op de rotsen om te wuiven naar de schepen.

Op een dag, het was nog maar pas geleden, zat er opeens een aardig oud vrouwtje op de plek waar de zeemeermin aan land wilde gaan.
Dat was wel een beetje vreemd maar de zeemeermin had er niet over nagedacht.
Het was leuk om met het vrouwtje te praten. Gewoon gezellig.

Had ze nu maar wel nagedacht…….Was ze maar snel weggedoken in de golven….Want opeens had dat vrouwtje haar arm gepakt en haar meegetrokken over de stenen.
En nu lag ze hier. Hulpeloos. De rotsen te hoog om te ontsnappen. De zee te ver voor haar. Haar enige troost was de gieter die de Ka Ka Larie haar had gegeven.

Prent 8

De heks van de Toren werd ongeduldig.
Ze vond het maar dom om een trol te vertrouwen.
De Ka Ka Larie nog wel! En dat op zo’n rare plaats.
De arme zeemeermin kromp in elkaar en huilde.

Toen sprong de heks van de Toren op.
Ze stormde achter de Ka Ka Larie aan.
Die was het kasteel ingevlucht, met de gieter.

We hoorden een wild lawaai.
De heks en de trol joegen achter elkaar aan.
Soms vlogen ze boven ons!
Dan weer tolden ze rond over de stenen .
Het ene moment was de heks van de Toren groot en verschrikkelijk.
Het volgende was ze klein en leek ze op een herfstblad in de wind.
De Ka Ka Larie blies zich op als een ballon.

Prent 9

We hoorden een luide gil.
We zagen hoe de Ka Ka Larie verschrompelde.
Ze zette haar stok op de wind.
WHOESJJ. En… Weg was ze.
De heks van de Toren werd weer gewoon wie ze altijd was.
Ze mopperde wat over dennenbomen
en eeuwige sneeuw en min-minnen.
Ze wilde snel terug naar haar toren.

Prent 10

De heks van de Toren zette Min Min de zeemeermin op haar rug.
Ze riep ” Vlieg ” en daar gingen we weer.

Over de zee, de heuvels en de steden vlogen we.
Ik vloog keurig in een rechte lijn.
De heks van de Toren zocht de wind en de luchtstromen op.
Ze liet zich meedrijven. De zeemeermin was natuurlijk best zwaar.

Prent 11

Na die tijd was niets meer zoals het daarvoor was.

De zeemeermin, die ik ook maar Min-Min noemde omdat ze geen naam had, is blij dat ze in de grote vijver kan wonen.
Heel soms gaat ze de rivier op en ik denk dat ze ook weleens helemaal naar zee zwemt.
Ze is ten slotte een zee-meermin.
Samen zorgen we nu voor de tuin. Min-Min let op de water- en ik op de aarde planten, de bomen en de struiken.
Samen lachen we en we praten over alles. Samen verzamelen we de mooiste bloemen die ik dan naar de toren breng.

Prent 12

Die rare lieve heks van de Toren staat nooit meer in haar kring van as.
Nee, als ik met verse bloemen kom is ze altijd druk in de weer!
Dan krast ze ” Aha Ka Ka Kind met kruiden!” Zelfs lacht ze en niest soms als ze haar snavelneus te diep in een bloem steekt.
“Meerjarenphiliosensis…. Aha” hoor ik haar mompelen en iets over “medisaal” of zo. Van de Ka Ka Larie heeft niemand ooit meer iets gehoord.